Het uiterste zuiden!
Blijf op de hoogte en volg Jouke en Laura
10 November 2012 | Verenigde Staten, Key Largo
Precies een week na onze vorige blog zijn we weer ter hoogte van Orlando. Weer, niet nog steeds: we hebben in de tussentijd het zuiden van Florida bezocht. De afgelopen week stond vooral in het teken van veel natuur, maar ook bepaalde andere zaken...
The Everglades
Eén van de dingen waar we voorafgaand aan onze reis erg naar uit keken, was een bezoek aan de Everglades in het zuiden van Florida. Dit ecosysteem, dat wel wat weg heeft van een moeras (maar het duidelijk niet is!), is uniek in de wereld en staat vooral bekend om zijn krokodillen, alligators en vele vogels. Hoewel we hier veel van verwachtten, was het voor ons niet het meest bijzondere natuurpark tot nu toe. De Everglades is een 'wet prairie', een soort vochtige grasvlakte die nergens dieper wordt dan ongeveer 1 meter. Er is weinig afwisseling in het landschap doordat er geen bomen groeien. Er zijn wel hier en daar mangroves, boomeilandjes, maar verder is het behoorlijk eentonig. Een ranger in het park vertelde ons dat de Everglades niet direct mooi worden gevonden, maar dat er meer tijd voor nodig is om hier de schoonheid te ontdekken. Toen merkten we toch wel dat we niet echt natuurmensen zijn - we vonden het echt wel bijzonder, maar het nieuwtje was er snel af. Een moeras zoals bij New Orleans is veel afwisselender, dat is meer iets voor ons. Wel erg leuk was hier de Anhinga Trail, een wandeling op een verhoogd platform boven het water, vanwaar alligators, slangen, vissen en vogels goed te zien zijn. Ook hebben we weer een leuk waarschuwingsbordje aan onze collectie kunnen toevoegen... Pas op voor gieren!
The Florida Keys
Na ons bezoek aan de Glades reden we door naar de Florida Keys, een eilandengroep in het uiterste zuiden van de VS. Bijzonder hieraan is dat de eilanden, of eigenlijk mini-eilandjes, verbonden zijn door een snelweg. Je rijdt van eiland naar eiland, dus van Key naar Key, waarbij je voor sommige eilanden minder dan een minuut nodig hebt voor je aan de andere kant bent. Bij één eiland, Conch Key, hebben we zelfs maar 13 seconden geteld voor we weer op de brug naar het volgende eiland zaten! Erg leuk om op deze manier te 'eilandhoppen'.
Een nadeel van de Keys is dat hier de lifestyle van de Rich&Famous wel erg duidelijk wordt. De eilandjes zijn volgepropt met resorts en dure restaurants, en helaas zijn de campings hier ook in mee gegaan. Er was geen kampeerplek te krijgen voor minder dan $50 per nacht, en we hebben zelfs campings gezien van $100 ! Dit maakte het wat moeilijker om langer op de Keys te verblijven.
Wat we echter niet wilden missen, was het op Key Largo gelegen 'John Pennekamp Coral Reef State Park', het enige onder water gelegen natuurpark in de VS. Het gebied rond de Keys staat bekend om de koraalriffen, scheepswrakken en bijzondere dieren. Het is daardoor een snorkel- en duikparadijs en er worden vele excursies georganiseerd. Wij besloten een 'glass bottom boat - tour' te boeken, waarbij je met een bootje met glazen bodem het water op gaat. Op die manier kun je de koraalriffen goed bekijken en er ondertussen wat uitleg over krijgen. De koraalriffen waren iets volledig nieuws voor ons en erg mooi om te zien. Helaas gold ook hierbij dat je het na een uurtje wel gezien hebt, en de tour duurde 2.5 uur... Zuid-Florida doet het niet helemaal voor ons :P.
Dat werd nog wat duidelijker toen we terug kwamen bij de camper ná de boottour. Er brandde een leuk rood lampje en na enkele seconden ging er een alarm af met een noodgeluid. Nadere inspectie wees uit dat het ging om een te hoog niveau van koolmonoxide in de camper. Hoewel we ons dit niet helemaal konden voorstellen, pakten we de handleiding erbij en volgden de instructies: de camper goed luchten, het resetknopje indrukken, en na een paar minuten moet alles opgelost zijn.
...niet dus.
We luchtten de camper, tot zover ging alles goed. We drukten het resetknopje in, was ook nog te doen. Helaas bleek het alarm daar echter niet mee op te houden - vanaf dat moment ging er iedere 5 minuten opnieuw een PIEP-PIEP-PIEP (denk aan een brandalarm) door de camper, waarna wij weer het resetknopje in moesten drukken. Om het nog leuker te maken, ging het koraalrifpark op dat moment dicht, waardoor we gedwongen waren te gaan rijden. Stel je de volgende situatie voor: Jouke rijdt, op een drukke snelweg, in het donker, naar een camping in Zuid-Florida, waarvan we niet wisten of daar plek zou zijn. Laura zit ondertussen paraat met haar vinger boven de resetknop, voor het geval de vijf minuten om zijn. Na enige schrikreacties en bijbehorende gevaarlijke manoeuvres, waren we aan deze interessante nieuwe situatie gewend en kwamen we zonder ongelukken aan op de camping, waar gelukkig nog plek was. Hier belden we maar eens de technische dienst van de huurmaatschappij. Deze was zéér behulpzaam - de eerste tip was om het hele alarm maar gewoon uit elkaar te schroeven en later eens naar een garage te gaan. Er bleek helaas geen schroevendraaier in de camper te zitten. Volgende telefoontje. À €4 per minuut. Om een lang verhaal kort te maken: na zo'n 12 telefoontjes en verschillende zeer ongeïnteresseerde telefonistes, kregen we eindelijk iemand aan de lijn die wist wat te doen: één van de stoppen eruit trekken en opnieuw plaatsen. Dat werkte, maar helaas was het inmiddels 20:45 en waren we redelijk dolgedraaid door 4 uur lang het alarm te horen en uit te moeten zetten. Gezellige avond! Gelukkig kunnen we er inmiddels om lachen.
Deze avond, bij ons bekend als 'de avond van het alarm', stond voor de rest van de wereld in het teken van de Amerikaanse verkiezingen. Na het alarmdrama besloten we in de gezamenlijke ruimte van de camping live naar de verkiezingen te gaan kijken - uiteraard in de hoop dat Obama zou winnen. Waar we in eerste instantie nog wel gezellig met wat andere mensen zaten te kijken (overigens, geen Amerikanen: een Canadees en wat andere Europeanen...), waren we om 22:00 de enigen die nog over waren. Dat terwijl de camping vol stond met Amerikanen en er geen TV op de plaatsen beschikbaar was. Dat vonden we zo raar! Wij interesseerden ons blijkbaar meer voor de verkiezingen dan de Amerikanen zelf.
Dit is nog raarder als je het vergelijkt met het enorme patriottisme van de Amerikanen, iets wat we onze hele reis al veel tegenkomen. Op tv en in Amerikaanse boeken wordt heel veel gesproken over 'the love for country' en we zien bij zeker een derde van de huizen een Amerikaanse vlag wapperen. Je wordt overspoeld met het bericht dat dit 'the greatest country in the world' is (iets waar wij, en met ons de meeste Europeanen, wel anders over denken...). Het toppunt maakten we echter vorige week mee in Seaworld. We waren er iets voor openingstijd, 09:00, en wandelden daarom nog even richting de toiletten. Op dat moment hoorden we de luidsprekers aangaan en werd aangekondigd dat het volkslied zou worden gespeeld. En ja hoor! Het volkslied schalde door het park, en we zagen alle Amerikanen in de houding staan: hand op het hart, een starende blik in de verte, en meezingen maar. Héél bizar, we zagen direct voor ons hoe het zou zijn als in de Efteling 's ochtends het Wilhelmus zou worden gedraaid...
We vinden het moeilijk hier iets van te begrijpen, het heeft zelfs iets weg van indoctrinatie. Kinderen die op school elke ochtend de 'pledge of allegiance' moeten opzeggen, de enorme support voor de oorlog en het superioriteitsgevoel ten opzichte van andere landen - het lijkt toch op een extreme vorm van nationalisme. Geeft ons in ieder geval geen prettig gevoel.
Al met al een bijzonder weekje! De komende dagen zullen de laatste dagen in Florida zijn. Daarna gaan we door naar het Oude Zuiden: Georgia & The Carolina's. Het einde begint al in zicht te komen, maar gelukkig staan er nog een aantal mooie stops op de planning :).
The Everglades
Eén van de dingen waar we voorafgaand aan onze reis erg naar uit keken, was een bezoek aan de Everglades in het zuiden van Florida. Dit ecosysteem, dat wel wat weg heeft van een moeras (maar het duidelijk niet is!), is uniek in de wereld en staat vooral bekend om zijn krokodillen, alligators en vele vogels. Hoewel we hier veel van verwachtten, was het voor ons niet het meest bijzondere natuurpark tot nu toe. De Everglades is een 'wet prairie', een soort vochtige grasvlakte die nergens dieper wordt dan ongeveer 1 meter. Er is weinig afwisseling in het landschap doordat er geen bomen groeien. Er zijn wel hier en daar mangroves, boomeilandjes, maar verder is het behoorlijk eentonig. Een ranger in het park vertelde ons dat de Everglades niet direct mooi worden gevonden, maar dat er meer tijd voor nodig is om hier de schoonheid te ontdekken. Toen merkten we toch wel dat we niet echt natuurmensen zijn - we vonden het echt wel bijzonder, maar het nieuwtje was er snel af. Een moeras zoals bij New Orleans is veel afwisselender, dat is meer iets voor ons. Wel erg leuk was hier de Anhinga Trail, een wandeling op een verhoogd platform boven het water, vanwaar alligators, slangen, vissen en vogels goed te zien zijn. Ook hebben we weer een leuk waarschuwingsbordje aan onze collectie kunnen toevoegen... Pas op voor gieren!
The Florida Keys
Na ons bezoek aan de Glades reden we door naar de Florida Keys, een eilandengroep in het uiterste zuiden van de VS. Bijzonder hieraan is dat de eilanden, of eigenlijk mini-eilandjes, verbonden zijn door een snelweg. Je rijdt van eiland naar eiland, dus van Key naar Key, waarbij je voor sommige eilanden minder dan een minuut nodig hebt voor je aan de andere kant bent. Bij één eiland, Conch Key, hebben we zelfs maar 13 seconden geteld voor we weer op de brug naar het volgende eiland zaten! Erg leuk om op deze manier te 'eilandhoppen'.
Een nadeel van de Keys is dat hier de lifestyle van de Rich&Famous wel erg duidelijk wordt. De eilandjes zijn volgepropt met resorts en dure restaurants, en helaas zijn de campings hier ook in mee gegaan. Er was geen kampeerplek te krijgen voor minder dan $50 per nacht, en we hebben zelfs campings gezien van $100 ! Dit maakte het wat moeilijker om langer op de Keys te verblijven.
Wat we echter niet wilden missen, was het op Key Largo gelegen 'John Pennekamp Coral Reef State Park', het enige onder water gelegen natuurpark in de VS. Het gebied rond de Keys staat bekend om de koraalriffen, scheepswrakken en bijzondere dieren. Het is daardoor een snorkel- en duikparadijs en er worden vele excursies georganiseerd. Wij besloten een 'glass bottom boat - tour' te boeken, waarbij je met een bootje met glazen bodem het water op gaat. Op die manier kun je de koraalriffen goed bekijken en er ondertussen wat uitleg over krijgen. De koraalriffen waren iets volledig nieuws voor ons en erg mooi om te zien. Helaas gold ook hierbij dat je het na een uurtje wel gezien hebt, en de tour duurde 2.5 uur... Zuid-Florida doet het niet helemaal voor ons :P.
Dat werd nog wat duidelijker toen we terug kwamen bij de camper ná de boottour. Er brandde een leuk rood lampje en na enkele seconden ging er een alarm af met een noodgeluid. Nadere inspectie wees uit dat het ging om een te hoog niveau van koolmonoxide in de camper. Hoewel we ons dit niet helemaal konden voorstellen, pakten we de handleiding erbij en volgden de instructies: de camper goed luchten, het resetknopje indrukken, en na een paar minuten moet alles opgelost zijn.
...niet dus.
We luchtten de camper, tot zover ging alles goed. We drukten het resetknopje in, was ook nog te doen. Helaas bleek het alarm daar echter niet mee op te houden - vanaf dat moment ging er iedere 5 minuten opnieuw een PIEP-PIEP-PIEP (denk aan een brandalarm) door de camper, waarna wij weer het resetknopje in moesten drukken. Om het nog leuker te maken, ging het koraalrifpark op dat moment dicht, waardoor we gedwongen waren te gaan rijden. Stel je de volgende situatie voor: Jouke rijdt, op een drukke snelweg, in het donker, naar een camping in Zuid-Florida, waarvan we niet wisten of daar plek zou zijn. Laura zit ondertussen paraat met haar vinger boven de resetknop, voor het geval de vijf minuten om zijn. Na enige schrikreacties en bijbehorende gevaarlijke manoeuvres, waren we aan deze interessante nieuwe situatie gewend en kwamen we zonder ongelukken aan op de camping, waar gelukkig nog plek was. Hier belden we maar eens de technische dienst van de huurmaatschappij. Deze was zéér behulpzaam - de eerste tip was om het hele alarm maar gewoon uit elkaar te schroeven en later eens naar een garage te gaan. Er bleek helaas geen schroevendraaier in de camper te zitten. Volgende telefoontje. À €4 per minuut. Om een lang verhaal kort te maken: na zo'n 12 telefoontjes en verschillende zeer ongeïnteresseerde telefonistes, kregen we eindelijk iemand aan de lijn die wist wat te doen: één van de stoppen eruit trekken en opnieuw plaatsen. Dat werkte, maar helaas was het inmiddels 20:45 en waren we redelijk dolgedraaid door 4 uur lang het alarm te horen en uit te moeten zetten. Gezellige avond! Gelukkig kunnen we er inmiddels om lachen.
Deze avond, bij ons bekend als 'de avond van het alarm', stond voor de rest van de wereld in het teken van de Amerikaanse verkiezingen. Na het alarmdrama besloten we in de gezamenlijke ruimte van de camping live naar de verkiezingen te gaan kijken - uiteraard in de hoop dat Obama zou winnen. Waar we in eerste instantie nog wel gezellig met wat andere mensen zaten te kijken (overigens, geen Amerikanen: een Canadees en wat andere Europeanen...), waren we om 22:00 de enigen die nog over waren. Dat terwijl de camping vol stond met Amerikanen en er geen TV op de plaatsen beschikbaar was. Dat vonden we zo raar! Wij interesseerden ons blijkbaar meer voor de verkiezingen dan de Amerikanen zelf.
Dit is nog raarder als je het vergelijkt met het enorme patriottisme van de Amerikanen, iets wat we onze hele reis al veel tegenkomen. Op tv en in Amerikaanse boeken wordt heel veel gesproken over 'the love for country' en we zien bij zeker een derde van de huizen een Amerikaanse vlag wapperen. Je wordt overspoeld met het bericht dat dit 'the greatest country in the world' is (iets waar wij, en met ons de meeste Europeanen, wel anders over denken...). Het toppunt maakten we echter vorige week mee in Seaworld. We waren er iets voor openingstijd, 09:00, en wandelden daarom nog even richting de toiletten. Op dat moment hoorden we de luidsprekers aangaan en werd aangekondigd dat het volkslied zou worden gespeeld. En ja hoor! Het volkslied schalde door het park, en we zagen alle Amerikanen in de houding staan: hand op het hart, een starende blik in de verte, en meezingen maar. Héél bizar, we zagen direct voor ons hoe het zou zijn als in de Efteling 's ochtends het Wilhelmus zou worden gedraaid...
We vinden het moeilijk hier iets van te begrijpen, het heeft zelfs iets weg van indoctrinatie. Kinderen die op school elke ochtend de 'pledge of allegiance' moeten opzeggen, de enorme support voor de oorlog en het superioriteitsgevoel ten opzichte van andere landen - het lijkt toch op een extreme vorm van nationalisme. Geeft ons in ieder geval geen prettig gevoel.
Al met al een bijzonder weekje! De komende dagen zullen de laatste dagen in Florida zijn. Daarna gaan we door naar het Oude Zuiden: Georgia & The Carolina's. Het einde begint al in zicht te komen, maar gelukkig staan er nog een aantal mooie stops op de planning :).
-
10 November 2012 - 09:52
Dinja:
Dus de service is geen haar beter dan in Nl, miss zelfs wel slechter:) Ik snap dat jullie de Everglades niet zo spannend vonden, ik zou ze nog wel eens willen zien... maar dat eilandhoppen ziet er wel echt superkick uit! Jullie hebben trouwens ook al een lekker kleurtje:) Ik ben zo benieuwd naar jullie verhalen als jullie terug zijn! Rich vast ook, maar die zit nu in Istanbul:) Internationaal gezelschap dus, maar ik zit gewoon in de Nederlandse polder:P Dikke zoen, en nog heel, heel veel plezier! -
10 November 2012 - 10:50
Oma:
Lieve Laura en Jouke weer fijn jullie blog gelezen, wel enerverend allemaal.weer die vreselijke beesten, en dat herhaalde pieoje in de camper. gelukkig is alles weer goed gekomen.
fijne reis verder het schiet op he!!Liefs Oma -
10 November 2012 - 12:00
Vivian:
Haha, bij dat verhaal over het alarm moest ik echt meteen aan die aflevering van Friends denken! Leuke blog weer, vind t ook echt apart dat er zo'n tegenstrijdige nationalistische sfeer heerst... -
10 November 2012 - 18:20
Marten Smeding:
Leuk dat jullie een poosje zijn blijven hangen in Florida,ik mag aannemen dat jullie inmiddels met zijn tweeën alle stemmen van de presidentsverkiezing wel geteld hebben.Dat de rondleiding van een gebied waarvan de naam met Ever begint ietwat ééntonig is,het verbaast me niet. Het zal beslist waar zijn dat je op den duur de schoonheid ervaart,maar om nu na te blijven tot ook de laatste alligator zijn melkgebit gewisseld heeft, is wat overdreven. Dat bordje met: Pas op voor gieren,ik verbeeld me dat ik het vooral in het voorjaar bij mijn fietstochten door argrarisch Nederland regelmatig tegenkom! Of wellicht gaat het hier over zeer vreemde vogels,de zgn. "herberggieren", aldaar overal bekend als schrapers die veel te veel rekenen voor een overnachting bijvoorbeeld.
Een boottocht met een boot met een glazen bodem klinkt me als gevaarlijk in de oren. Ik begrijp dat je dan teveel van hetzelfde ziet:water misschien? Ik heb dat in een juwelierszaak,het glimt overal eender als een hondekeutel in de maneschijn,stomvervelend. Van alle dingen die ik met regelmaat langer achter elkaar meegemaakt heb,staat slagroom bovenaan de lijst met: forever.
Merkwaardig, dat jullie soortgelijkende vervelende ervaringen hebben met een alarm dat maar blijft afgaan. Zelf heb ik de batterijen van onze brandmelders vervangen door lucht, ja inderdaad een opluchting. Niets dat mij dan uit de slaap houdt,zelfs geen koolmonoxide,je slaapt een gat in de... waarin eigenlijk?
Ik geniet weer van dat verhaal over het volkslied. Het schijnt dat ze het Wilhelmus in de Efteling vervangen hebben door Hazes' Zij gelooft in mij. Het is dan de bedoeling, dat de eerste die bij het ernaast gelegen voetbalveld op de middenstip is gaan staan, voor een korting bij een volgend bezoek in aanmerking komt. Bij gelijke stand beslist een sing-off.
Mooie foto's van een leuk stel met zonnebrillen in een krokodillensloot,als de glazen via fotoshop kunnen worden ontspiegeld, houd ik me aanbevolen. De gier hoeft maar een stukje van zijn snavel af te knippen ,om voor een houtduif te kunnen doorgaan. En dan nog die laatste prent met Sophia Loren,mijn computerscherm is er bijkans van doorgebrand.
En dan de slotzin: gelukkig liggen er nog leuke stops in het verschiet,terwijl wij ons het schompes werken om het hoofd boven water te kunnen houden; laat ik maar snel ophouden.
Marten.
En dan de slotzin -
11 November 2012 - 16:03
Miranda:
Hi Jouke en Laura,
Zo ben weer bijgelezen na mijn vakantie. Geweldig om al jullie belevingen te lezen.
New Orleans stond op m'n lijstje, maar ik zet 'em een beetje hoger :) En voeg daar pretpark met Harry Potter aan toe.
De tijd vliegt voorbij, geniet van jullie laatste weken.
Gr, Miranda -
11 November 2012 - 19:16
Claudia:
Hee lieverds:)
Nog even genieten voordat jullie weer in t koude kikkerlandje zijn!! Dan wordt t trouwens ook weer genieten:) lekker weer "socializen"!! Weer genieten van groenten en het heeeeeerlijke brood;)
Ik ben het uiteraard helemaal met Vivian eens, maar dat wist je al!! Blijf ons die laatste weken nog goed op de hoogte houden, we genieten echt van jullie blogs!!
Xxx van ons -
12 November 2012 - 09:52
Moniek V.:
Ik vind het super dat jullie nog steeds zo trouw de blog bijhouden! Geniet van de laatste weken, xx Mo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
